Dgrowbox.gif

Z kodem HASZYSZ dostajesz 20% zniżki w growbox.pl

Nawozy Zielone

Z www.Wiki.Haszysz.com
Wersja z dnia 22:52, 25 lut 2013 autorstwa Herb (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Nawozy zielone – świeża masa roślinna wprowadzona do gleby w celu podniesienia jej żyzności. Do uprawy na nawóz zielony najlepiej nadają się rośliny motylkowe (np. łubin żółty, seradela, peluszka, koniczyna, lucerna), uprawiane w plonie głównym lub międzyplonie, które wzbogacają glebę w substancję organiczną i azot, a także w inne składniki pokarmowe. Ich wartość nawozowa zależy od ilości i składu chemicznego przyoranej masy; najlepiej działają na glebach lekkich ubogich w próchnicę. Odpowiednio dobrana mieszanka międzyplonowa równoważy 0,75 wartości nawozowej pełnej dawki obornika.

Dla przykładu przyorane resztki pożniwne bobiku średnio wzbogacają glebę w:

azot 50-100 kg/ha,

potas 80-120 kg/ha,

wapń 30-50 kg/ha,

fosfor 4-10 kg/ha,

oraz w mikroelementy i cenną materię organiczną(z której tworzy się próchnica)[1]

Zalety nawożenia zielonego

  • wzbogacają glebę w próchnicę
  • poprawiają struktury gleby
  • zwiększają aktywność mikrobiologiczną gleby
  • wzbogacają glebę w azot (w przypadku roślin motylkowych)
  • zmniejszają skutki erozji i wymywanie składników pokarmowych
  • zmniejszają zachwaszczenie
  • poprawiają zdrowotność roślin dzięki zwiększeniu liczby gatunków w płodozmianie.

Skuteczność nawozów zielonych

Nawozy zielone dają doraźny wzrost plonu. Ponadto oddziałują dodatnio na plon w kolejnych latach.(Wpływ międzyplonu użytkowanego w całości jako nawóz zielony (biomasa przyorana) lub po zbiorze zielonki na paszę (biomasa zebrana) na plon ziemniaków wczesnych (wg Bogusławskiego, 1981))

Historia

Nawożenie zielone jest jednym z najstarszych sposobów na zwiększenie żyzności gleby, stosowanym w Indiach i Chinach około 3000 tysięcy lat temu, a w Europie już za czasów Cesarstwa rzymskiego. Stosuje się je powszechnie od drugiej połowy XIX w., po odkryciu symbiozy roślin motylkowych z bakteriami brodawkowymi żyjącymi w brodawkach korzeniowych roślin, mającymi zdolność do wiązania azotu z powietrza glebowego.

źr:[2]