Nawozy Zielone
Nawozy zielone – świeża masa roślinna wprowadzona do gleby w celu podniesienia jej żyzności. Do uprawy na nawóz zielony najlepiej nadają się rośliny motylkowe (np. łubin żółty, seradela, peluszka, koniczyna, lucerna), uprawiane w plonie głównym lub międzyplonie, które wzbogacają glebę w substancję organiczną i azot, a także w inne składniki pokarmowe. Ich wartość nawozowa zależy od ilości i składu chemicznego przyoranej masy; najlepiej działają na glebach lekkich ubogich w próchnicę. Odpowiednio dobrana mieszanka międzyplonowa równoważy 0,75 wartości nawozowej pełnej dawki obornika.
Dla przykładu przyorane resztki pożniwne bobiku średnio wzbogacają glebę w:
azot 50-100 kg/ha,
potas 80-120 kg/ha,
wapń 30-50 kg/ha,
fosfor 4-10 kg/ha,
oraz w mikroelementy i cenną materię organiczną(z której tworzy się próchnica)[1]
Zalety nawożenia zielonego
- wzbogacają glebę w próchnicę
- poprawiają struktury gleby
- zwiększają aktywność mikrobiologiczną gleby
- wzbogacają glebę w azot (w przypadku roślin motylkowych)
- zmniejszają skutki erozji i wymywanie składników pokarmowych
- zmniejszają zachwaszczenie
- poprawiają zdrowotność roślin dzięki zwiększeniu liczby gatunków w płodozmianie.
Skuteczność nawozów zielonych
Nawozy zielone dają doraźny wzrost plonu. Ponadto oddziałują dodatnio na plon w kolejnych latach.
Historia
Nawożenie zielone jest jednym z najstarszych sposobów na zwiększenie żyzności gleby, stosowanym w Indiach i Chinach około 3000 tysięcy lat temu, a w Europie już za czasów Cesarstwa rzymskiego. Stosuje się je powszechnie od drugiej połowy XIX w., po odkryciu symbiozy roślin motylkowych z bakteriami brodawkowymi żyjącymi w brodawkach korzeniowych roślin, mającymi zdolność do wiązania azotu z powietrza glebowego.
źr:[2]