Dgrowbox.gif

Z kodem HASZYSZ dostajesz 20% zniżki w growbox.pl

Systematyka i biologia

Z www.Wiki.Haszysz.com
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Klasa- Rosopsida

Rząd- pokrzywowce (Urticales)

Rodzina- konopiowate (Cannabaceae)

Rodzaj- konopie (Cannabis)

Gatunek- konopie siewne (Cannabis sativa L.)

Ośrodkiem pochodzenia konopi siewnych jest Azja środkowa. Uważane są za roślinę łatwo przystosowującą się do zmieniających się warunków wegetacji. W obrębie gatunku występuje wiele typów, form i odmian o znaczących różnicach biologiczno- morfologicznych i o różnej wartości gospodarczej.

Ze względu na zróżnicowane warunki środowiskowe, do jakich konopie musiały się przystosować, rozprzestrzeniając się w różnych strefach klimatycznych możemy podzielić rośliny na trzy grupy:

Sativa indica ruderalis.png


Konopie uprawne są rośliną jednoroczną, jarą, naturalnie dwupienną, wiatropylną. U konopi dwupiennych osobniki męskie (płaskonie) i osobniki żeńskie (głowacze) są oddzielnymi roślinami, podlegającymi odmiennym prawom rozwojowym.

MALEFEMALE.jpg

Roślina ma jedną właściwą łodygę, która rozgałęzia się w górnej części rośliny i stanowi wiechę. Wysokość tworzonego rozgałęzienia uzależniona jest od gęstości siewu i właściwości odmianowych. Łodygi wyrastają od 1 do 4-5 m, co związane jest z odmianą, technologią uprawy i warunkami klimatyczno- glebowymi. Grubość łodygi zależy głównie od zagęszczenia roślin i waha się od 3 do 30 mm. Bezpośrednio pod naskórkiem występuje warstwa łyka- z punktu widzenia przemysłowego- najważniejsza część łodygi, w niej bowiem znajduje się włókno. Pod warstwą łyka występuje warstwa drewna, która nadaje wytrzymałości łodydze. W późniejszych fazach rozwojowych z tkanki rdzeniowej formuje się pusty kanał rdzeniowy. Włókno konopi składa się z pierścieni włókna pierwotnego i wtórnego. Zawartość włókna w słomie konopnej waha się od 20 do 30% suchej masy, resztę stanowią części zdrewniałe, tzw. paździerze.

Korzeń główny konopi jest typu palowego, na glebach mineralnych dorasta do 2-3 m, główna masa korzeni rozwija się na głębokości 20-40 cm. Na glebach torfowych korzeń główny rzadko osiąga więcej niż 30-40 cm, podstawowa masa korzeni znajduje się na głębokości 10-20 cm. Korzenie konopi mają korzystny wpływ na glebę: działają przewietrzająco oraz pobierają składniki pokarmowe z jej głębszych warstw.

Nasiona (owoce), którymi są orzeszki, dojrzewają stopniowo, poczynając od dolnej części wiechu. Przeciętnie masa 1000 nasion waha się od 8 g. dla form dzikich (ruderalis) do 50 g w przypadku odmian z rejonów południowych. Barwa nasion zmienia się w podczas dojrzewania od zielonej do szarozielonej lub ciemnobrązowej.

Nasiona.gif

Nasiona konopi zawierają 28-18% tłuszczu, 18-28% białka oraz 25% węglowodanów. Olej z nasion konopi zawiera składniki podobne do tych, jakie są w tłuszczu ryb (tran), tj. wielonienasycone kwasy tłuszczowe (omega-6 i omega-3). Białko konopi charakteryzuje się obecnością aminokwasów egzogennych.

Konopie włókniste należą do najstarszych i najwszechstronniej wykorzystywanych roślin przemysłowych. Do XIX wieku uprawiano je przede wszystkim w celu pozyskania włókna, tkanin, oleju oświetleniowego, papieru, artykułów spożywczych, lekarstw. Z początkiem XIX wieku odnotowano spadek znaczenia konopi. Na rynku pojawiła się bowiem bawełna, juta i sizal. Do produkcji papieru zastosowano drewno, a produkty ropopochodne zastąpiły oleje roślinne. W ostatnich latach jesteśmy świadkami zainteresowania rolnictwa, ruchów ekologicznych i przemysłu konopiami włóknistymi. Oprócz tradycyjnego włókienniczego zastosowania znalazły one zastosowanie m.in. w przemyśle celulozowo-papierniczym, motoryzacyjnym, kosmetycznym, farmaceutycznym, chemicznym itp. W Unii Europejskiej największym producentem konopi jest Francja, gdzie uprawy tej rośliny zajmują 9000-10000 ha.

źródło: W. Grzebiesza, 2009, Produkcja roślinna część III. technologie produkcji roślinnej, wyd Hortpress, Warszawa, s. 280-283